Veerkrachtige vondeling op weg naar...

Enige tijd terug trof ik dit tafereeltje aan, langs de weg van een niet nader te noemen stadssingel.

Het was de dag na Oud & Nieuw, de eerste dag van het nieuwe jaar. Temidden van vuurwerkafval en ander vuilnis, zat daar deze eenzame, door alles en iedereen verlaten vondeling. Het besmeurde gezichtje, de vervuilde kleding deden vermoeden dat zij (of hij, maar voor mij voelde het als een ''zij'') er al een poosje zat.

Toch vond ik het geen treurig stemmend beeld. Uit de houding, fier rechtop zittend, de blik op de toekomst gericht, sprak iets van veerkracht, van onverzettelijkheid. Getroffen door het lot, ja, maar niet gebogen en niet geknakt. Getekend, wellicht, maar niet getekend. Gewond, maar niet dodelijk.

Even toe aan een pauze onderweg, van 'rock bottom' naar ''er weer bovenop''. Een lange, niet makkelijke weg en vol omwegen en valkuilen, maar ze zou het gaan volbrengen. 

Ik wilde haar niet storen in haar rust en liep door, op een of andere merkwaardig prettig aanvoelende manier gesterkt in mijn eigen zijn en mijn eigen doelen.

Een paar dagen later passeerde ik weer het stukje singel. 
Ze zat er niet meer. Ook zij was weer haar eigen weg gegaan.

Wie weet, komen zij en ik elkaar ooit weer eens tegen. 

Rotterdam, Februari 2017

Witty Stadsverhalen
Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving.

Van de straat: street culture & straatconsumentisme

Eerder deze week,  in één niet nader te noemen stadspark in West. Een duidelijk geval van ''wie de nieuwe schoenen past, trekke die aan". Met achterlating van het oude paar, zij het netjes geparkeerd in de doos van het aangeschafte paar. Een openbare uitnodiging aan volgende passanten: 'Zo goed als nieuw, kunnen nog een paar rondes mee'. Een letterlijk laag-bij-grondse maar daardoor juist laagdrempelige en dus toegankelijke vorm van recycling. Je hoeft er immers niet voor naar de rommelmarkt of de kringloopwinkel, het aanbod ligt gewoon op straat. Helemaal toegesneden op de behoeftes van de hedendaagse straatconsument.

De vraag is alleen: wat is het aanbod van de dag? Àls er überhaupt al aanbod is, die dag. Maar dat houdt het natuurlijk ook weer spannend. De circulaire economie in optima forma, shareconomics op zijn best, inclusief een extra element van verrassing. Een beetje spanning houdt de straatconsument immers scherp en dus straatwijs. Maar, let op: de kans op straatshoppen doet zich spontaan voor en brengt een zeker risico met zich mee. Meenemen staat vrij en kost niets, maar de bewuste straatconsument voelt wel enige druk: nú doen of niet?

Stel, je doet het niet, wat dan? Helemaal niets, denk je dan, want er is geen zuur verdiend geld mee gemoeid geweest, niets gewonnen, maar ook niets verloren. Maar, eenmaal thuisgekomen wordt de de straatconsument acuut overvallen door opperste vertwijfeling. Ze zagen er toch best goed uit, die sneakers. Misschien was het je maat wel? Goed, ze waren wat smoezelig, maar niet al te uitgelopen. Met wat oppoetsen, een fris inlegzooltje, nieuwe veters ogen ze weer als nieuw. En die nieuwe van dat merk zijn zo duur. Nog beter, je zou met recht kunnen claimen dat je heuse zeldzame vintage sneakers op de kop had getikt! Niemand zou je doorhebben. Wat heb je nog te verliezen. Terug, vlug, NU, voor iemand anders je voor is. Wat boeit het dat het al na twaalven is, nog beter, want niemand die je ziet.

En daar gaat de straatconsument alweer, even jachtig als opgejaagd. Terug naar dat stadspark, op zoek naar dat ene stukje pad, waar..  

O, waar was het nou? Lag het er nou niet meer? Zou iemand je voor zijn geweest. Het zal toch godbetert niet .. Oh, gelukkig, ze liggen er nog. Gètsie, er heeft een of andere hond half overheen staan zeiken.

Boeit niet, denkt de straatconsument in een roes, even goed afspoelen en zo'n geurvreter er in en je ruikt het niet meer. 

Vlug huiswaarts, het begint ook nog te regenen.

Weer thuis is de kans natuurlijk levensgroot dat de aanwinst tegenvalt. Blijken de buitenkansjes bij nader inzien toch een paar ordinaire afdankertjes: gebruikt, vies, groezelig, mankeren ze ineens toch van alles. Blijken die zeldzame vintage sneakers toch in vergaande staat van schoeisel-ontbinding. Heb je als urban streetshopper toch meer weg van een menselijke afvalverwerker, aangezien je zonet onbekommerd in het struikgewas tussen het zwerfvuil hebt staan graaien. 

Wèg met die vuile, gore ondingen! Nog één keer die avond ga je naar buiten, steels, dit keer, want je wil echt nog niet langer met die gore krengen in je handen gezien worden. Ongezien en dus onbespied wil je ze dumpen in de vuilcontainer bij jou op de hoek. Helaas blijkt die natuurlijk weer eens vol, dus zet je ze maar bovenop. Want, zo schiet het ineens door je hoofd, wie weet heeft iemand er toch nog wat aan ... Want zo weggooien, dat is toch best zonde ...

Je staat stil. Twijfelt. Je hand, die de twee afdragertjes net zo resoluut bovenop de container gezet heeft, blijft stil in de lucht hangen.

Nee, dit is toch niet zo ''jouw ding'', zeg je tegen jezelf. Niet ''street culture'' genoeg.

Een paar schoenen staat op een vuilcontainer in Rotterdam. Trots. Onbekommerd. Vrij.

Hoe meer ''van de straat'' kun je eigenlijk zijn? 

Rotterdam, Januari 2017


---

Witty Stadsverhalen
Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving.

Over de Brug: een brug zonder terugkeer | Witty Stadsverhalen

Over de brug.

Drie woorden met een zo op het eerste gezicht eenvoudig te interpreteren betekenis. Ze bevatten immers een duidelijke aanwijzing: óver de brug, moet je gaan, om er te komen. Maar waar?

Dat eerste, die brug over, is vaak niet de grootste uitdaging. Dat is dan wel afhankelijk van de hellings- en dus moeilijkheidsgraad van de brug, en de lengte; en, op een mindere dag, of je wind mee of tegen hebt. Maar de vraag blijft: waar ga je naar toe?

In de meeste gevallen ga je naar die andere kant, die bekend staat als de overkant. Want de meeste bruggen verbinden oevers, rivieroevers en, zoals in Rotterdam ook het geval is, meteen stadsoevers. Soms verbinden ze ook werelden, van verschil. Van een Noord- en een Zuidoever, bijvoorbeeld. Van onze kant, en die van de anderen, de overkant.

Dat waren de eerste gedachten die door mijn hoofd gingen toen ik deze woorden zag, aan het begin van een brug over de Schie, in Rotterdam-West. Mooie gedachten, over de bruggenbouwers die wij mensen zijn, over kloven die overbrugd moeten worden. Over bruggen die gebouwd werden om ter verbinden, die vernietigd werden om te isoleren. Geen vreemde, noch overbodige gedachten, gezien de tijd waarin wij nu leven, de steeds groeiende tegenstellingen, het onvermogen om naar elkaar te luisteren. De onmacht om bruggen te bouwen daar de kloof tussen mensen, tussen werelden, zo gapend groot is. Meer daarover in volgende Witty Stadsverhalen.

Dit keer bleef er een ander beeld hangen.

Er is een brug, die slechts geschikt is voor éénrichtingverkeer.
Een brug zonder terugkeer.

Ik moest denken aan mijn serie 'Across The Bridge', een serie tekeningen (voor wie het nog niet wist: ik ben ook kunstenaar/illustrator) die ik een tweetal jaar terug maakte na het verlies van mijn dierbare poezenmaatje. Het was de derde in een serie behoorlijk rake klappen. Het verlies van mijn knotsknettergekke maar o zo geliefde kater Knar kwam rauw bovenop het verlies van een goede vriend en viel samen met de aangekondigde verkoop van mijn woning.

Three strikes, you're out. Knock-out.
Zo voelde het toen; en zo voelt het soms nog steeds.

Daarom, bij dit beeld, nog een ander beeld. Eentje van eigen makelijk. Uit mijn Witty Art Serie 'Across The Bridge'. Opgedragen aan iedereen die een dierbare, een geliefde, een familielid, een vriend, een goede kennis, een collega, een dierenmaatje, heeft moeten laten gaan. 

Over De Brug.

November 2016

Wat zijn Witty Stadsverhalen?
Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving.

De belangrijke rol van verhalen binnen mijn ondernemerschap

Beeld bij 'Ons is: zomaar een straat in Rotterdam West, op 5 mei...'

Recentelijk heb ik, na een korte periode van schrijfdroogte, weer een aantal Witty Stadsverhalen online gezet. Nu schrijf ik deze gelukkig vrij van de druk van enige deadline en ben ik dus in de prettige omstandigheid dat ik zelf kan bepalen wanneer ik aan deze verhalen werk en wanneer ik ze online zet. Dat schept vrijheid in het hoofd, want vrij zijn van drukte en druk is voor mij een groot goed; dit omdat een groot deel van mijn professionele werkzaamheden nu eenmaal onvermijdelijk gepaard gaat met scherpe deadlines, druk en dus drukte.

In de tussentijd gaat het verzamelen van inspiratie en materiaal ongestoord en vooral ongehinderd door. Sommige verhalen laten ook iets langer op zich wachten, omdat ik daarvoor zelf de illustraties maak. Dit vanwege het ontbreken van een goede gelegenheid tot het maken van een foto. Soms is er geen tijd, soms is het niet de juiste timing, dan weer leent het onderwerp van een verhaal er zich niet goed voor. Het leuke is, dat ik daarin ook vrij ben om te kiezen wat het beste uitpakt.

Beeld bij: 'Zwerfknuffel met een drankprobleem?'

Wel heb ik in relatief korte tijd dat ik er nu mee bezig ben, al een niet onaanzienlijk aantal enthousiaste reacties op mijn stadsverhalen mogen ontvangen. Eén terugkerende opmerking is dat lezers, volgers van Witty Art en Witty Projects, waaronder ook opdrachtgevers en klanten, grote waardering hebben voor deze stukjes. Ze vinden het leuk kennis te nemen van mijn blik op de stad, hoe ik die beschouw en aanschouw, beleef en ervaar.

Of zoals één van mijn klanten het omschreef: 

'Wat leuk om op deze manier te ontdekken hoe jij naar je omgeving kijkt. Dat zie je ook terug in jouw werk, in hoe je dingen aanpakt, bepaalde keuzes die je maakt. Vanuit het hart, denk ik, maar met het hoofd. Ik kijk uit naar meer!'

Die opmerking koester ik, want het is ook precies de gedachte achter mijn beslissing om deze Witty Stadsverhalen ook op dit blog te publiceren. Want, in wezen ben ik een echte verhalenverteller - en dan in de oorspronkelijke betekenis van dat begrip en niet in de zin van de bijna weer uitgeholde marketingterm die stortytelling inmiddels is geworden. En dat zeg ik, ondanks mijn eigen rotsvaste geloof in de kracht van een goed verhaal binnen marketing - in combinatie met een aantal andere zaken, wel te verstaan, waaronder een goed product. Ik krijg alleen spontane uitslag van hoe ''storytelling'' te pas en te onpas wordt ingezet: 'Zeg, moeten we niet ook eens iets met ons verhaal doen?' ... Over die ergenis binnenkort een andere blogpost!

Nee, als ik zeg dat ik me tot in mijn diepste wezen een verhalenverteller voel, dan bedoel ik dat ook precies zo. Ik schrijf graag verhalen en illustreer deze het liefst met door mij zelf gecreeërd beeld: foto's of illustraties van eigen hand. Zo liggen er plannen voor een aantal Witty Art Books (denk dan aan prentenboeken en beeldverhalen zoals strips en graphic novels) komt er binnenkort een herlancering van mijn blog Wezzie's Wereld (met in de hoofdrol een uitermate eigenwijze Stadskater) en ben ik ook actief als interviewer/blogger in opdracht.

Beeld bij: 'Thuisloos heeft vele gezichten'

Mijn Witty Stadsverhalen voor mij zijn een prima manier om mijn gedachten en bespielingen over het moderne stadsleven met alle mooie, bruisende, ondernemende, avontuurlijke, rauwe, bruuske, groffe, vuile en ronduit lelijke kanten vast te leggen en te delen met anderen - inclusief een uitstapje naar andere, minder stedelijke omgevingen. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. In combinatie met meer zakelijke blogs over o.m. creatief ondernemerschap, communicatie, marketing e.d. geeft dat denk ik wel een redelijk compleet beeld van mijn eigen Witty kijk op de wereld.

Er zit, kortom, de komende periode heel veel in de planning op schrijf- en illustratiegebied. Wat niet betekent dat er geen plek is voor opdrachten op dat gebied, integendeel: nog een copywriter of blogger nodig? Een illustrator en beeldmaker? Neem dan contact met me op!

Over lege koffers en levens vol verhalen | Witty Stadsverhalen

Onlangs zag ik een lege koffer op straat liggen. Een oude, afgedankte, versleten koffer. Een ouderwets model, niet zo'n hip ding op wieltjes. Ooit een onmisbaar, een noodzakelijk attribuut voor een reiziger, een vakantieganger of desnoods een tourist, totdat hij genadeloos vervangen werd door de avontuurlijke backpack of, inderdaad, de gebruiksvriendelijker rolkoffer. Ooit een betrouwbare reisgezel, bewaker van iemands persoonlijke eigendommen, nu een troosteloos bestaan leidend, weggestopt op een rommelkamer, zolder of - kan het nog lager? - een kelder. Of - ja, het kan nog lager - een opslag op de snelweg naar Nergensveen.

Maar niet langer onderweg ergens naar toe. Niet langer op reis. En voor een koffer betekent dat het begin van het einde. Een koffer verliest zijn nut zodra de reiziger, eenmaal gearriveerd op de plaats van bestemming, begint met uitpakken; en de koffer beetje bij beetje aan inhoud verliest en aan leegte wint.

Toch is ook een lege koffer nog steeds vol. Vol van verhalen, welteverstaan. Verhalen van en over iemands leven op reis, op doortocht. Van korte tochten en tijdelijke verblijven, maar ook van definitief vertrek en nooit meer achterom kijken. Van studiereis tot wereldreis, van vakantie tot op de vlucht. Een koffer is vol van die ongekende, onvertelde verhalen. Een stille getuige van de meest bepalende momenten die zich in een mensenleven kunnen voordoen. Vertrek. Afscheid. Aankomst. Een nieuw begin, wat of waar dat dan ook moge zijn. Een hoop gekoesterde, hoopvolle dromen, verwachtingen, ambities. En waarschijnlijk veel meer teleurstellingen en verlies.

Zo bezien is zo'n lege, achtergelaten koffer vooral een symbool voor afscheid van het oude. Een letterlijk overblijfsel van dat wat geweest is. Toch zie ik meer in die koffer; en in al die andere spullen die mensen achterlaten, in haast of achteloosheid. Bij het vuilnis, of, zoals in dit en in veel gevallen, zomaar op straat. In het aantreffen van deze verweesde, voormalige eigendommen van iemand zie ik ook een hardnekkig, stil verzet, van herinneringen die weigeren te wijken voor de vergetelheid.

Zie mij, ik ben nog hier. 
Want, kort of lang, hier was ik. 
En hier zal ik nog steeds zijn.
Ook als ik er niet meer ben.

Rotterdam, November 2016

Wat zijn Witty Stadsverhalen?
Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving.

  

Pure Ambacht: een bijzonder soort brood op de plank | Witty Stadsverhalen

De moderne stad is vergeven van ambachtelijke bakkers in alle soorten en maten, vooral de verantwoorde en biologische. Van volkorenbrood en meergranenbrood, zuurdesembrood, spelt- en glutenvrij brood, 50 tinten lichte en donkere roggebroden en pain uit ik weet niet hoeveel verschillende Franse boulognes, en gaat u maar door: de lijst is eindeloos. Je kan je broodwens zo gek niet bedenken of het is wel verkrijgbaar bij één van de vele hippe Broodzaken of Bistro-Bakkerijen, zoals ze tegenwoordig heten, die de moderne stad rijk is. 

Nochtans was ik onlangs blij verrast een heus nieuw type ambachtelijk brood aan te treffen. Op een plek waar je dat dan weer niet zo snel zou verwachten, want weinig hip en door de bank genomen weinig biologisch of duurzaam: een vestiging van een niet nader te noemen grotere supermarktketen.

Daar lag het, als enige in zijn soort, vergezeld van de beloftevolle boodschap: ''Pure Ambacht: Topkwaliteit voor de laagste prijs''. Een authentiek boeren volkoren brood, voor nog geen euro. Koopje, hoor ik u zeggen. 

Dit soort brood schijnt, in al zijn puurheid, ook goed te zijn tijdens één van die zogenaamde ontgiftingskuren, dankzij, de zelfreinigende eigenschappen van de gebruikte ingredienten. Niet voor niets dat de schappen op dit exemplaar na verder leeg waren.

Toch lijkt het mij dat dit type brood wel eens te zwaar op de menselijke maag zou kunnen liggen. Het zou ook nog een niet te onderschatten extra aanzuigende werking kunnen hebben, wat weer kan leiden tot het vasthouden van overtollig vocht. Bijverschijnselen die de eerder geroemde puurheid toch enigszins teniet doen. Zit je daar dan als opgezwollen oedeembolletje, met je o zo pure, ambachtelijk bereide brood waarvan de smaak toch verdacht veel lijkt op die van een spons (niet dat je ooit eerder ook maar geproefd had van een stukje spons, maar bij wijze van spreken).

Los daarvan, ik zou niet weten welk beleg er op zou moeten.

Iemand een suggestie? Ik hoor het graag.

Rotterdam, november 2016
  

Wat zijn Witty Stadsverhalen?
Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving.

Thuisloos heeft vele gezichten... | Witty Stadsverhalen

Ontheemd zijn, geen thuis hebben. Het fenomeen kent vele vormen en heeft vele gezichten.

Vluchten voor oorlog en geweld, voor honger en armoede. Zwerven door andere, onbekende landen, op zoek naar een beter bestaan.

Maar ook: zwerven door je eigen stad, omdat je geen thuis meer hebt; of een plek die je thuis kan noemen. Geen plek waar je je thuis voelt. Waar je veilig bent en jezelf kan zijn.

Last but not least, dwalen, ver dwalen, verdwalen, in je eigen hoofd. Vermalen worden door de zwaarte van je eigen gedachten en gevoelens. Tussen verschillende werelden: die waarin je dagelijks moet zien te functioneren; en die andere wereld, diep binnenin jezelf.

In mijn kunst is dat een terugkerend thema. Dat komt sterk naar voren in een serie als 'The Unwanted: A Family Portrait' of, op een iets lichtere toon, 'Perfectly Imperfect MisFits'. Maar nergens is het gevoel van persoonlijke ontworteling, mijn eigen innerlijke diaspora, zo manifest aanwezig als in het karakter van 'Lost Bear', aan wie ik verschillende series heb gewijd, waarin hij afwisselend de hoofd- of een, niet onbelangrijke, bijrol speelt.

Een tijdje terug liep ik door de stad, op weg of terugkomend van een zakelijke afspraak. Zoals ik wel vaker doe, maak ik dan een omweg. Bewust. Om het hoofd leeg of althans íets leger te maken.

Toen zag ik 'm opeens. Zomaar, uit het niets. 'Lost Bear in the City'.

Even twijfelde ik of ik 'm mee moest nemen. Een thuis geven. De verleiding was groot. In stilte keken we elkaar aan, 'Lost Bear' en ik. Om toch niet aan de impuls toe te geven. Ik liep verder, liet hem zitten daar waar hij zat. Iets, ergens, iemand, zei mij dat hij daar goed zat.

En in mijn hoofd hoorde ik ineens het begin opkomen van Otis Redding's 'Sitting On The Dock Of The Bay'. Het was goed. Verloren of niet, daar was nu zijn plek, en vanaf daar zou hij zijn weg weer moeten zien te hervinden. Voor nu, zat-ie daar, de tijd te verdrijven, en waarschijnlijk ook de gedachten en ruis uit zijn hoofd.

Dus, hierbij, opgedragen, aan alle zwervers, dwalers, dolenden en verdwaalden, waar en waarin dan ook, deze is speciaal voor jullie. 




Rotterdam, mei 2016 


Wat zijn Witty Stadsverhalen?
Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving.

Zwerfknuffel met drankprobleem? | Witty Stadsverhalen

Ergens op een laan op de rand tussen Centrum en West, viel mijn oog op een tafereeltje dat bol stond van allerhande grotestadsmultiproblematiek (bestaat dat woord? zo nee, dan hierbij). 

Eenzame zwerfknuffel met een drankprobleem? Dringende doorverwijzing naar de dichtstbijzinde vestiging van de Bouman nodig? Net terug van een bijeenkomst van de AA en toch bezweken voor de verleiding?

Of toch ergens een ontroostbaar kindje zonder zijn of haar favoriete knuffel?

Wie het weet, mag het zeggen... 

Rotterdam, mei 2016



Wat zijn Witty Stadsverhalen?
Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving.

De laatste rustplaats van een liefde | Witty Stadsverhalen

De roos. Symbool van ware liefde, zegt men. Er zijn ladingen mooie, slechte, liefdevolle, liefdeloze, vertederende en verlangende songteksten, gedichten, romans en essay aan gewijd. Inclusief de doornen.

Maar soms, of vaker, verwelkt de liefde of komt die helemaal niet eens tot bloei - en ligt het symbool er van op straat. Verwaarloosd, verlept. Verlaten en versmaad. In dit geval op de stoep van zomaar een portiek in een straat in Rotterdam-West.

Was het een stille of onbeantwoorde liefde? Was degene voor wie deze bos bedoeld was, niet thuis? Trof de brenger een ander bij of op het adres aan? Of was het juist degene die op het desbetreffende adres woont, die niet thuis gaf? Die niet op deze bos bloemen zat te wachten? Of wel een bos bloemen, maar dan niet van déze brenger?

Was het een spontaan gebaar? Een goedmakertje? Een troostbloemetje? Het antwoord weten we niet, hoeven we ook niet te weten. Het enige dat we kunnen vaststellen is dit:

Hier, vlak buiten een portiek in Rotterdam-West, vond een bosje rozen een laatste rustplaats. Het was een lange reis geweest van de rozenkwekerij, via de veiling naar de bloemist, gekocht in hoop, versmaad in boosheid, woede, verdriet of teleurstelling. Niks geen stijlvol einde, teer en teder verwelkend in een vaas voor haar, maar de koude, kille straat.

Eén schrale troost: als symbool van vergankelijkheid deed ze het dan wel weer verdomd goed.



Rotterdam, mei 2016


Wat zijn Witty Stadsverhalen?
Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving

Desolaat rookbeleid voor de vrouw | Witty Stadsverhalen

Een flinke poos geleden stuitte ik op een wel héél specifiek rookbeleid in een niet nader te noemen uitgaansgelegenheid in de stad.

Hoewel ik zelf destijds nog tot het rokende deel der mensheid behoorde, voelde ik me toch niet aangesproken noch geroepen om mij spoorslags richting tuin te begeven om er één op te steken. Ik liet deze vriendelijke maar dringende aansporing dan ook maar aan mij voorbij gaan.

Wel riep het een aantal vragen bij mij op. Deze tuin was kennelijk bedoeld voor uitdrukkelijk één eenzame vrouw om haar peuk op te steken in totale desolate isolatie. Lotgenoten waren niet welkom. Want dat zou vast en zeker de aanwezige eenzaamheid, op dat moment althans, hebben doen verdwijnen. Waarna er van een Eenzame Vrouw niet langer sprake zou zijn, en het rookbeleid met voeten en peuken getreden. En, als het slechts één Eenzame Vrouw was toegestaan om te staan dampen in haar rookwalmen, de andere, al dan niet eenzame rokers van om het even welke sexe zich dan op?

Koppijn kreeg ik er van. En een enorme trek in een goed sigaartje.

Van wat ik er van kon zien, bleef de tuin trouwens verpletterend leeg, die avond. Wat dat precies zei over het verzamelde gezelschap die avond (wel of niet rokend, de aanwezige, al dan niet eenzame vrouwen) of het weer (het vroor dat het kraakte in al je botten)... het bleef ongezegd. 

Overigens ben ik zelf nu alweer ruim negen maanden gestopt met roken. Wat prima bevalt. Mettertijd zal ik nog wel eens af en toe een sigaartje opsteken (wat ik een rookervaring van een totaal andere klasse vind dan die van een peuk), maar voorlopig nog even niet. 

Rotterdam, mei 2016


Wat zijn Witty Stadsverhalen?
Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving.

'Ons Is... ' .. zomaar een straat in Rotterdam West, op 5 mei... | Witty Stadsverhalen

Soms liggen de verhalen in de stad letterlijk en figuurlijk op straat. In dit geval op de stoep. Zo stuitte ik tijdens één van  mijn vele wandelingen door Rotterdam West op een aantal ondergekalkte stoeptegels. Losse woorden, een paar losse zinnen, wat tekeningen. Krabbels van buitenspelende kinderen. Lekker krijten op de stoep. Zoals dat gaat op een zomers aandoende dag in mei. De avond van 5 mei, om precies te zijn. Bevrijdingsdag.

'Ons is' waren de woorden die mijn aandacht trokken. En ik las en keek verder. En zag dat losse krabbels en woorden samen groepen woorden vormden en betekenis kregen. Samen een verhaal vertelden. Het verhaal van een straat.

Van leuke families die er net zijn komen wonen. Van families die ooit zijn weggegaan. Of weggevoerd. Van nieuwkomers en achterblijvers. Van werken, wonen, dromen en leven. Van lekker buiten spelen en krijten op de stoep

Ik keek er naar en stond even stil. Even duurde lang. Minuten, een kwartier, een uur? Ik weet niet meer en het doet er niet toe. Voor mij, op straat, lagen heden en verleden samengevat in het hier en nu. In een paar ogenschijnlijke simpele maar o zo veelzeggende krijtkrabbels en -tekeningen. Het vulde me gevoelens van ontroering, melancholie, en ook hoop.

'Ons is.. ' zomaar een straat in Rotterdam West. Op 5 mei 2016.

Rotterdam, Mei 2016


Wat zijn Witty Stadsverhalen?
Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving.