De vraag is alleen: wat is het aanbod van de dag? Àls er überhaupt al aanbod is, die dag. Maar dat houdt het natuurlijk ook weer spannend. De circulaire economie in optima forma, shareconomics op zijn best, inclusief een extra element van verrassing. Een beetje spanning houdt de straatconsument immers scherp en dus straatwijs. Maar, let op: de kans op straatshoppen doet zich spontaan voor en brengt een zeker risico met zich mee. Meenemen staat vrij en kost niets, maar de bewuste straatconsument voelt wel enige druk: nú doen of niet?
Stel, je doet het niet, wat dan? Helemaal niets, denk je dan, want er is geen zuur verdiend geld mee gemoeid geweest, niets gewonnen, maar ook niets verloren. Maar, eenmaal thuisgekomen wordt de de straatconsument acuut overvallen door opperste vertwijfeling. Ze zagen er toch best goed uit, die sneakers. Misschien was het je maat wel? Goed, ze waren wat smoezelig, maar niet al te uitgelopen. Met wat oppoetsen, een fris inlegzooltje, nieuwe veters ogen ze weer als nieuw. En die nieuwe van dat merk zijn zo duur. Nog beter, je zou met recht kunnen claimen dat je heuse zeldzame vintage sneakers op de kop had getikt! Niemand zou je doorhebben. Wat heb je nog te verliezen. Terug, vlug, NU, voor iemand anders je voor is. Wat boeit het dat het al na twaalven is, nog beter, want niemand die je ziet.
En daar gaat de straatconsument alweer, even jachtig als opgejaagd. Terug naar dat stadspark, op zoek naar dat ene stukje pad, waar..
O, waar was het nou? Lag het er nou niet meer? Zou iemand je voor zijn geweest. Het zal toch godbetert niet .. Oh, gelukkig, ze liggen er nog. Gètsie, er heeft een of andere hond half overheen staan zeiken.
Boeit niet, denkt de straatconsument in een roes, even goed afspoelen en zo'n geurvreter er in en je ruikt het niet meer.
Vlug huiswaarts, het begint ook nog te regenen.
Weer thuis is de kans natuurlijk levensgroot dat de aanwinst tegenvalt. Blijken de buitenkansjes bij nader inzien toch een paar ordinaire afdankertjes: gebruikt, vies, groezelig, mankeren ze ineens toch van alles. Blijken die zeldzame vintage sneakers toch in vergaande staat van schoeisel-ontbinding. Heb je als urban streetshopper toch meer weg van een menselijke afvalverwerker, aangezien je zonet onbekommerd in het struikgewas tussen het zwerfvuil hebt staan graaien.
Wèg met die vuile, gore ondingen! Nog één keer die avond ga je naar buiten, steels, dit keer, want je wil echt nog niet langer met die gore krengen in je handen gezien worden. Ongezien en dus onbespied wil je ze dumpen in de vuilcontainer bij jou op de hoek. Helaas blijkt die natuurlijk weer eens vol, dus zet je ze maar bovenop. Want, zo schiet het ineens door je hoofd, wie weet heeft iemand er toch nog wat aan ... Want zo weggooien, dat is toch best zonde ...
Je staat stil. Twijfelt. Je hand, die de twee afdragertjes net zo resoluut bovenop de container gezet heeft, blijft stil in de lucht hangen.
Nee, dit is toch niet zo ''jouw ding'', zeg je tegen jezelf. Niet ''street culture'' genoeg.
Een paar schoenen staat op een vuilcontainer in Rotterdam. Trots. Onbekommerd. Vrij.
Hoe meer ''van de straat'' kun je eigenlijk zijn?
Rotterdam, Januari 2017
---
Witty Stadsverhalen
Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving.
