Ontheemd zijn, geen thuis hebben. Het fenomeen kent vele vormen en heeft vele gezichten.
Vluchten voor oorlog en geweld, voor honger en armoede. Zwerven door andere, onbekende landen, op zoek naar een beter bestaan.
Maar ook: zwerven door je eigen stad, omdat je geen thuis meer hebt; of een plek die je thuis kan noemen. Geen plek waar je je thuis voelt. Waar je veilig bent en jezelf kan zijn.
Last but not least, dwalen, ver dwalen, verdwalen, in je eigen hoofd. Vermalen worden door de zwaarte van je eigen gedachten en gevoelens. Tussen verschillende werelden: die waarin je dagelijks moet zien te functioneren; en die andere wereld, diep binnenin jezelf.
In mijn kunst is dat een terugkerend thema. Dat komt sterk naar voren in een serie als 'The Unwanted: A Family Portrait' of, op een iets lichtere toon, 'Perfectly Imperfect MisFits'. Maar nergens is het gevoel van persoonlijke ontworteling, mijn eigen innerlijke diaspora, zo manifest aanwezig als in het karakter van 'Lost Bear', aan wie ik verschillende series heb gewijd, waarin hij afwisselend de hoofd- of een, niet onbelangrijke, bijrol speelt.
Een tijdje terug liep ik door de stad, op weg of terugkomend van een zakelijke afspraak. Zoals ik wel vaker doe, maak ik dan een omweg. Bewust. Om het hoofd leeg of althans íets leger te maken.
Toen zag ik 'm opeens. Zomaar, uit het niets. 'Lost Bear in the City'.
Even twijfelde ik of ik 'm mee moest nemen. Een thuis geven. De verleiding was groot. In stilte keken we elkaar aan, 'Lost Bear' en ik. Om toch niet aan de impuls toe te geven. Ik liep verder, liet hem zitten daar waar hij zat. Iets, ergens, iemand, zei mij dat hij daar goed zat.
En in mijn hoofd hoorde ik ineens het begin opkomen van Otis Redding's 'Sitting On The Dock Of The Bay'. Het was goed. Verloren of niet, daar was nu zijn plek, en vanaf daar zou hij zijn weg weer moeten zien te hervinden. Voor nu, zat-ie daar, de tijd te verdrijven, en waarschijnlijk ook de gedachten en ruis uit zijn hoofd.
Dus, hierbij, opgedragen, aan alle zwervers, dwalers, dolenden en verdwaalden, waar en waarin dan ook, deze is speciaal voor jullie.
Rotterdam, mei 2016
Wat zijn Witty Stadsverhalen? Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving.
Ontmoeting en verbinding. Dat waren de twee begrippen die centraal stonden tijdens het eerste, door bewoners zelf georganiseerde Straatfeest in de Tidemanstraat/Burgemeester Meineszstraat in het Rotterdamse Nieuwe Westen. Een stukje Rotterdam dat een tijd terug een ongewilde hoofdrol vervulde in het landelijke nieuws, toen er sprake was van een grootscheepse anti-terreuractie in dit deel van de stad.
Een stukje stad, waar ik, de afgelopen jaren een bijzondere band mee heb ontwikkeld, in meerdere opzichten, zowel professioneel (als ondernemer), als artistiek (als kunstenaar) en persoonlijk (als privé persoon). Een stukje stad waar ik eigenlijk een beetje bij beetje voor gevallen ben. Misschien zelfs wel een klein beetje verliefd op geworden ben. Daar kom ik later in dit blog op terug.
De hierboven genoemde anti-terreuractie, de daarmee gepaard gaande politie-inval in de straat, de aanhouding van een persoon verdacht van betrokkenheid bij de terreuraanslagen in Parijs en Brussel: allemaal reden voor zorg en ongerustheid bij een groot deel van de bewoners. En een groeiend gevoel van onbehagen over de anonimiteit van ''de stad'', die in sommige opzichten een veilige haven kan bieden, de vrijheid om te zijn wie je wil, ver van de soms verstikkende sociale controle van bijvoorbeeld een dorp. Maar evengoed een keiharde stadsjungle, waarin mensen keihard op hun bek kunnen gaan. Of verdrinken in eenzaamheid,in een onopvallend maar net zo verstikkend sociaal isolement.
Dan kun je als bewoners grofweg twee dingen doen. Verder leven met dat gevoel van onbehagen en onveiligheid, de deuren en ramen dicht, je steeds meer terugtrekkend in de (schijn)veiligheid van je eigen huis. Of je gooit de deuren en ramen open, je gaat de straat op en verovert die terug. Maak je contact met de buren en straatgenoten, door De Ander niet langer als De Grote Onbekende te zien, maar door die ander aan te spreken, door samen dingen te organiseren en te doen. Door bij elkaar te komen, samen te eten, te drinken, met elkaar kennis te maken. Door naar elkaar te vragen, interesse te tonen in De Ander, door uit te wisselen, contact te leggen.
Daar kun je cynisch over doen (critici, kom er maar in met het ''theekransje''), maar niets verbroedert & verzustert nu eenmaal zo als samen een tafel delen, van diezelfde tafel eten. En ja: onder het genot van (inderdaad) dat kopje thee of koffie. Of voor mijn part iets sterkers, als de sfeer er naar is (edoch: geniet, maar drink met mate, natuurlijk!).
En dus organiseerden de bewoners van de Tidemanstraat en de Burgemeeester Meineszstraat gezamenlijk een Straatfeest. En waar een klein groepje onder de bezielende leiding van bewoner Jeroen Bleijs de kar trok, waren er uit alle hoeken en gaten bewoners die bijdroegen. Er waren talloze heerlijke hapjes en lekkernijen uit alle denkbare windstreken, een spontaan optreden van een flamenco-gitarist, er was een masseur en een clown voor de allerkleinsten.
En die ene speciaal uitgenodigde burger van de stad, die kreeg als speciale gift een staaltje onvervalste KookCreatie mee namens alle aanwezige bewoners.
Want ook Burgemeester Ahmed Aboutaleb was vanochtend naar Het Nieuwe Westen gekomen om het Straatfeest mee te maken en de bewoners een hart onder de riem te steken. Nadat hij natuurlijk eerst van de nodige hapjes wilde proeven (de liefde voor hun stad gaat ook bij burgemeesters door hun maag), sprak hij de verzamelde bewoners toe. Hij deed dat met woorden over, inderdaad, ontmoeting en verbinding. Over het belang van samen dingen organiseren, doen, delen. Over de grote rol die zo'n straatlunch daarin kan spelen - al gaf de burgervader grif toe slechts verstand te hebben van aardappelen poten (in welk geval hij natuurlijk altijd na zijn politieke carrière aan de slag kan als Stadsboer bij, bijvoorbeeld, Uit Je Eigen Stad, zegt Miss Witty).
Maar wat mij vooral bij bleef was zijn persoonlijke oproep aan de aanwezige mensen om samen de oren en ogen van de stad te zijn. Om elkaar weliswaar vooral te laten zijn wie we willen zijn, maar om elkaar net even iets meer in het oog te houden. Of misschien beter geformuleerd: elkaar niet zo snel uit het oog te verliezen.
Het was een oproep die veel weerklank vond bij de aanwezigen. Niet voor niets was de meest gehoorde opmerking dat het fijn was dat onbekende gezichten ineens een naam kregen. Van anonieme buur tot bekende buur. In een heel informele, gemoedelijke en verre van afgedwongen sfeer. We kunnen dus denk ik wel concluderen dat het zeker niet het laatste Straatfeest c.q. straatevenement is geweest in het Hoekje Tideman-Meineszstraat!
Last but not least.. wat heb ìk met deze buurt? Zoals hierboven kort aangestipt, is er in de loop der jaren een beetje bijzondere band ontstaan tussen deze buurt en mijzelf. Toen ik een aantal jaren geleden weer met mijn kunst (Witty Art) begon, was het Burgemeester Meineszplein 19 één van de eerste Pop Up Expo's waar ik mijn werk kon laten zien, van april tot en met mei 2012 was daar namelijk de Interactieve Buurtexpo.
En nu hangt mijn werk er weer. Want sinds vorig jaar, meteen vanaf de opening, ben ik de vaste huiskunstenaar van Heilige Rotterdamse Boontjes, gevestigd op... inderdaad, Burgemeester Meineszplein 19. En zijn er verdere mooie creatieve plannen in voorbereiding, tussen 'De Boontjes' en mij.
Verder was er de manifestatie Baas In Eigen Buurt, in oktober 2013. Een tweedaags mini-festival over gebiedsontwikkeling in de participatiesamenleving anno nu, waarvan ik mede-initiator encoördinator was. Een onderzoek ook naar verleden, heden en vooral toekomstige kansen en mogelijkheden van het Burgemeester Meineszplein.
Last but not least, verblijf ik vaak in dit stukje Rotterdam omdat mijn geliefde daar woont.
Wat maakt mij dat? Betrokken Pop Up Bewoner, laten we het daar maar even op houden. Per slot van rekening ben ik zelf nog steeds een beetje zwervende stadsnomade. Maar het lijkt er op dat ik wortel in West begin te schieten (ja, komt u maar door met de woordgrapjes over Witty Wortel). Het lijkt er waarachtig op dat ik, misschien, me een klein beetje thuis kan gaan voelen in dit deel van de stad. Er is iets in dit gebied wat aan me trekt, wat me aanspreekt.
West is weerbarstig, eigenwijs, rauwig, en Rotterdams tot en met. Mooi, maar een tikje aangetast. Verweerd, verwaarloosd misschien, sommige mensen zouden het zelfs verloederd noemen. Ik niet. Want ik ben niet stiekem, maar in alle openheid knetterverliefd op dit deel van Rotterdam. Noem het een gevalletje Ware Liefde. En wat mij betreft: Ware Liefde roest niet.
Team Dogparade010 is supertrots op het mooie ontwerp van de flyer, poster en banner voor de komende editie van Dogparade010 op 4 juni a.s. Een prachtig ontwerp weer van Grootzus, onze vaste ''huisontwerper'' en mede mogelijk gemaakt door onze genereuze hoofdsponsor YourDog!
De tijd vliegt, nog maar enkele weken en dan is het zover. Dan is op zaterdag 4 juni om 12.00 uur de aftrap voor de Dogparade010, als, net als vorig jaar, Captain Jack Kerklaan weer het startsein geeft voor de vrolijke parade van honden en hun baasjes. Net als vorig jaar leidt het parcours van de Kop van de Westersingel naar het Tiendplein, waar de verkiezing zal plaatsvinden van De Ultieme Hond èn de RTV Rijnmond Publiekslieveling!
Meedoen? Lees hier hoe: Vanaf a.s. vrijdag 20 mei start de enige echte officiele inschrijving voor de Dogparade. Wil jij met je hond verzekerd zijn van deelname? Mail dan naar meedoendogparade010@gmail.com. Wees er wel snel bij, want er is maar een beperkt aantal plekken.
Niet zo van de digitale? Meld je dan aan bij Dierenwinkel De Rimboe aan de West-Kruiskade. Eigenaar en mede-organisator van de Dogparade010, Esdra Baris, helpt je graag met je inschrijving! Ook hiervoor is slechts een beperkt aantal plekken beschikbaar.
Tevens is het ook nog mogelijk om je op de dag zelf in te schrijven. Meld je dan op 4 juni om 12.00 uur bij het verzamelpunt aan de Kop van de Westersingel bij het Oorlogsmonument.
Dogparade010 2016 wordt mede mogelijk gemaakt door: Alliantie West-Kruiskade, Rotterdam Festivals, Stichting BIZ Gebruikers West-Kruiskade e.o.. Gemeente Rotterdam/Gebiedscommissie Centrum, Dierenwinkel De Rimboe, RTV Rijnmond en YourDog.
Ergens op een laan op de rand tussen Centrum en West, viel mijn oog op een tafereeltje dat bol stond van allerhande grotestadsmultiproblematiek (bestaat dat woord? zo nee, dan hierbij).
Eenzame zwerfknuffel met een drankprobleem? Dringende doorverwijzing naar de dichtstbijzinde vestiging van de Bouman nodig? Net terug van een bijeenkomst van de AA en toch bezweken voor de verleiding?
Of toch ergens een ontroostbaar kindje zonder zijn of haar favoriete knuffel?
Wie het weet, mag het zeggen...
Rotterdam, mei 2016
Wat zijn Witty Stadsverhalen? Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving.
De roos. Symbool van ware liefde, zegt men. Er zijn ladingen mooie, slechte, liefdevolle, liefdeloze, vertederende en verlangende songteksten, gedichten, romans en essay aan gewijd. Inclusief de doornen. Maar soms, of vaker, verwelkt de liefde of komt die helemaal niet eens tot bloei - en ligt het symbool er van op straat. Verwaarloosd, verlept. Verlaten en versmaad. In dit geval op de stoep van zomaar een portiek in een straat in Rotterdam-West.
Was het een stille of onbeantwoorde liefde? Was degene voor wie deze bos bedoeld was, niet thuis? Trof de brenger een ander bij of op het adres aan? Of was het juist degene die op het desbetreffende adres woont, die niet thuis gaf? Die niet op deze bos bloemen zat te wachten? Of wel een bos bloemen, maar dan niet van déze brenger? Was het een spontaan gebaar? Een goedmakertje? Een troostbloemetje? Het antwoord weten we niet, hoeven we ook niet te weten. Het enige dat we kunnen vaststellen is dit: Hier, vlak buiten een portiek in Rotterdam-West, vond een bosje rozen een laatste rustplaats. Het was een lange reis geweest van de rozenkwekerij, via de veiling naar de bloemist, gekocht in hoop, versmaad in boosheid, woede, verdriet of teleurstelling. Niks geen stijlvol einde, teer en teder verwelkend in een vaas voor haar, maar de koude, kille straat. Eén schrale troost: als symbool van vergankelijkheid deed ze het dan wel weer verdomd goed. Rotterdam, mei 2016
Wat zijn Witty Stadsverhalen? Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving
Een flinke poos geleden stuitte ik op een wel héél specifiek rookbeleid in een niet nader te noemen uitgaansgelegenheid in de stad.
Hoewel ik zelf destijds nog tot het rokende deel der mensheid behoorde, voelde ik me toch niet aangesproken noch geroepen om mij spoorslags richting tuin te begeven om er één op te steken. Ik liet deze vriendelijke maar dringende aansporing dan ook maar aan mij voorbij gaan.
Wel riep het een aantal vragen bij mij op. Deze tuin was kennelijk bedoeld voor uitdrukkelijk één eenzame vrouw om haar peuk op te steken in totale desolate isolatie. Lotgenoten waren niet welkom. Want dat zou vast en zeker de aanwezige eenzaamheid, op dat moment althans, hebben doen verdwijnen. Waarna er van een Eenzame Vrouw niet langer sprake zou zijn, en het rookbeleid met voeten en peuken getreden. En, als het slechts één Eenzame Vrouw was toegestaan om te staan dampen in haar rookwalmen, de andere, al dan niet eenzame rokers van om het even welke sexe zich dan op?
Koppijn kreeg ik er van. En een enorme trek in een goed sigaartje.
Van wat ik er van kon zien, bleef de tuin trouwens verpletterend leeg, die avond. Wat dat precies zei over het verzamelde gezelschap die avond (wel of niet rokend, de aanwezige, al dan niet eenzame vrouwen) of het weer (het vroor dat het kraakte in al je botten)... het bleef ongezegd.
Overigens ben ik zelf nu alweer ruim negen maanden gestopt met roken. Wat prima bevalt. Mettertijd zal ik nog wel eens af en toe een sigaartje opsteken (wat ik een rookervaring van een totaal andere klasse vind dan die van een peuk), maar voorlopig nog even niet.
Rotterdam, mei 2016
Wat zijn Witty Stadsverhalen? Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving.
Een eerste brainstormsessie over een nieuwe, opgefriste editie van Maak Het Mee 010, het Makersfestival in Het Oude Westen. Een gebied, waar de lokale maakindustrie de laatste paar jaar een enorme push heeft gekregen. Met een flink aantal studio's, ateliers en overige maakplekken waar allerlei kunstzinnige en toepaste producten vervaardigd worden. Plus tal van galeries, winkels en plekken waar datzelfde aanbod wordt gepresenteerd en verkocht. Deze zeer aanwezige maakindustrie, met zowel lokaal als ook stedelijk en zelfs landelijk bereik, willen wij met het festival en de community Maak Het Mee 010 ontsluiten voor een groot en breed publiek, dat interesse heeft in lokaal, vaak op ambachtelijke en/of duurzame wijze vervaardigde kunst, design, mode, en dergelijke. Producten, die vaak ook tot stand komen door de gecombineerde inzet van innovatieve technologie en media, zoals 3D printers. Dat is, in het kort, waar Maak Het Mee! over gaat. Een eerste pilot van dit festival vond plaats in het voorjaar van 2015 en bood onder meer een aantal inhoudelijke thema-sessies over de behoefte aan werkruimtes en maakplekken in de wijk; maar ook een Meet & Match tussen ondernemers en presentaties door een aantal makers plus een Pop Up Expo en een route door de wijk. Deze pilot organiseerde ik in nauwe samenwerking met Cultuurscout Centrum, Stichting Cretopia, Toko51 en Alliantie West-Kruiskade.
Nu op naar het vervolg. De brainstormsessie gisteren bij mede-trekker Arta La Tarta was daarvan de eerste voorzet. Daarbij ook aanwezig deStadsbemoeial, Brand010 en Cultuurscout Centrum. Gedachten werden gedeeld, voorzetten gegeven en in rap tempo ontstonden de contouren van Maak Het Mee, het vervolg. En uiteraard zullen wij hierbij ook andere ondernemende makers uit Het Oude Westen hierbij betrekken.
Soms liggen de verhalen in de stad letterlijk en figuurlijk op straat. In dit geval op de stoep. Zo stuitte ik tijdens één van mijn vele wandelingen door Rotterdam West op een aantal ondergekalkte stoeptegels. Losse woorden, een paar losse zinnen, wat tekeningen. Krabbels van buitenspelende kinderen. Lekker krijten op de stoep. Zoals dat gaat op een zomers aandoende dag in mei. De avond van 5 mei, om precies te zijn. Bevrijdingsdag. 'Ons is' waren de woorden die mijn aandacht trokken. En ik las en keek verder. En zag dat losse krabbels en woorden samen groepen woorden vormden en betekenis kregen. Samen een verhaal vertelden. Het verhaal van een straat. Van leuke families die er net zijn komen wonen. Van families die ooit zijn weggegaan. Of weggevoerd.Van nieuwkomers en achterblijvers. Van werken, wonen, dromen en leven. Van lekker buiten spelen en krijten op de stoep Ik keek er naar en stond even stil. Even duurde lang. Minuten, een kwartier, een uur? Ik weet niet meer en het doet er niet toe. Voor mij, op straat, lagen heden en verleden samengevat in het hier en nu. In een paar ogenschijnlijke simpele maar o zo veelzeggende krijtkrabbels en -tekeningen. Het vulde me gevoelens van ontroering, melancholie, en ook hoop. 'Ons is.. ' zomaar een straat in Rotterdam West. Op 5 mei 2016.
Rotterdam, Mei 2016
Wat zijn Witty Stadsverhalen? Witty Stadsverhalen
zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij
opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van
mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden.
Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan
weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur
anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje
maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving
waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap.
Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving.
Ze zijn er weer! De mooie, kersverse flyers voor de komende Dogparade010, die a.s. zaterdag 4 juni plaatsvindt op en rondom de West-Kruiskade in Rotterdam! Vaste Dogparade010 ontwerper Francien Verhulst/Grootzus heeft weer een hartstikke tof ontwerp gemaakt en wat zijn we er weer blij mee! Op deze flyers,die mede mogelijk werd gemaakt door onze hoofdsponsorYourDog,staat alles wat je weten moet over devrolijke optocht van honden en hun baasjes. De komende weken zul je deze flyers EN posters dan ook op veel plekken in het Rotterdamse tegenkomen.
Eind vorig jaar was ik betrokken bij de totstandkoming van een ontzettend tof en mooi project: De Stage Alliantie. Een project van en door ondernemers op en rond de Rotterdamse West-Kruiskade in samenwerking met WMO Radar en de Alliantie West-Kruiskade. Zij bundelden de krachten om jongeren uit de wijk te helpen aan een geschikte stageplaats.
De ondernemers van de West-Kruiskade en WMO Radar vonden elkaar al in 2014 met de aanpak ‘Werk aan de Kade’. Eind 2015 hadden al ruim 160 jongeren ‘op de kade’ een stageplaats gevonden. Daarnaast is er een zakgeldproject opgezet voor jongeren die ‘kleine en grote werken’ doen voor de ondernemers. Die aanpak is nu verbreed naar het hele Rotterdamse centrumgebied. Samen met de in dit gebied aanwezige MBO en HBO opleidingen is het concept van de Stage Alliantie ontwikkeld. De Stage Alliantie staat voor: leren op school en lesgeven op de plek waar de jongeren stage lopen. Dus op de locaties waar de stage plaatsvindt. In de winkels, bij de bedrijven, in de ondernemingen zelf. Onder de noemer 'hybride leren' gaan docenten ook echt de praktijk in en leren van ondernemers én jongeren hoe het anno 2015 er aan toe gaat in een bedrijf. De docenten begeleiden de leerlingen dan ook direct op de werkplek, samen met de ondernemers en hun collega's.
Eind 2015 heb ik de initiatiefnemers van de Stage Alliantie begeleid bij de succesvol verlopen indiening van de aanvraag bij CityLab010. In die periode mocht ik van dichtbij meemaken hoe gedreven de inzet is van mensen als Richard de Boer en Alice Fortes, de drijvende krachten achter de Stage Alliantie. Door het inzetten van hun eigen persoonlijke en professionele netwerk en het delen van hun eigen ervaringen, weten ze ondernemers en scholieren succesvol aan elkaar te koppelen.
Dat ik daaraan een kleine bijdrage heb kunnen leveren, is iets om trots op te zijn!
