Maar soms, of vaker, verwelkt de liefde of komt die helemaal niet eens tot bloei - en ligt het symbool er van op straat. Verwaarloosd, verlept. Verlaten en versmaad. In dit geval op de stoep van zomaar een portiek in een straat in Rotterdam-West.
Was het een stille of onbeantwoorde liefde? Was degene voor wie deze bos bedoeld was, niet thuis? Trof de brenger een ander bij of op het adres aan? Of was het juist degene die op het desbetreffende adres woont, die niet thuis gaf? Die niet op deze bos bloemen zat te wachten? Of wel een bos bloemen, maar dan niet van déze brenger?
Was het een spontaan gebaar? Een goedmakertje? Een troostbloemetje? Het antwoord weten we niet, hoeven we ook niet te weten. Het enige dat we kunnen vaststellen is dit:
Hier, vlak buiten een portiek in Rotterdam-West, vond een bosje rozen een laatste rustplaats. Het was een lange reis geweest van de rozenkwekerij, via de veiling naar de bloemist, gekocht in hoop, versmaad in boosheid, woede, verdriet of teleurstelling. Niks geen stijlvol einde, teer en teder verwelkend in een vaas voor haar, maar de koude, kille straat.
Eén schrale troost: als symbool van vergankelijkheid deed ze het dan wel weer verdomd goed.
Rotterdam, mei 2016
Wat zijn Witty Stadsverhalen?
Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving
