zondag 15 mei 2016

Desolaat rookbeleid voor de vrouw | Witty Stadsverhalen

Een flinke poos geleden stuitte ik op een wel héél specifiek rookbeleid in een niet nader te noemen uitgaansgelegenheid in de stad.

Hoewel ik zelf destijds nog tot het rokende deel der mensheid behoorde, voelde ik me toch niet aangesproken noch geroepen om mij spoorslags richting tuin te begeven om er één op te steken. Ik liet deze vriendelijke maar dringende aansporing dan ook maar aan mij voorbij gaan.



Wel riep het een aantal vragen bij mij op. Deze tuin was kennelijk bedoeld voor uitdrukkelijk één eenzame vrouw om haar peuk op te steken in totale desolate isolatie. Lotgenoten waren niet welkom. Want dat zou vast en zeker de aanwezige eenzaamheid, op dat moment althans, hebben doen verdwijnen. Waarna er van een Eenzame Vrouw niet langer sprake zou zijn, en het rookbeleid met voeten en peuken getreden. En, als het slechts één Eenzame Vrouw was toegestaan om te staan dampen in haar rookwalmen, de andere, al dan niet eenzame rokers van om het even welke sexe zich dan op?

Koppijn kreeg ik er van. En een enorme trek in een goed sigaartje.

Van wat ik er van kon zien, bleef de tuin trouwens verpletterend leeg, die avond. Wat dat precies zei over het verzamelde gezelschap die avond (wel of niet rokend, de aanwezige, al dan niet eenzame vrouwen) of het weer (het vroor dat het kraakte in al je botten)... het bleef ongezegd. 

Overigens ben ik zelf nu alweer ruim negen maanden gestopt met roken. Wat prima bevalt. Mettertijd zal ik nog wel eens af en toe een sigaartje opsteken (wat ik een rookervaring van een totaal andere klasse vind dan die van een peuk), maar voorlopig nog even niet. 

Rotterdam, mei 2016


Wat zijn Witty Stadsverhalen?
Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving.