Over de brug.
Drie woorden met een zo op het eerste gezicht eenvoudig te interpreteren betekenis. Ze bevatten immers een duidelijke aanwijzing: óver de brug, moet je gaan, om er te komen. Maar waar?
Dat eerste, die brug over, is vaak niet de grootste uitdaging. Dat is dan wel afhankelijk van de hellings- en dus moeilijkheidsgraad van de brug, en de lengte; en, op een mindere dag, of je wind mee of tegen hebt. Maar de vraag blijft: waar ga je naar toe?
In de meeste gevallen ga je naar die andere kant, die bekend staat als de overkant. Want de meeste bruggen verbinden oevers, rivieroevers en, zoals in Rotterdam ook het geval is, meteen stadsoevers. Soms verbinden ze ook werelden, van verschil. Van een Noord- en een Zuidoever, bijvoorbeeld. Van onze kant, en die van de anderen, de overkant.
Dat waren de eerste gedachten die door mijn hoofd gingen toen ik deze woorden zag, aan het begin van een brug over de Schie, in Rotterdam-West. Mooie gedachten, over de bruggenbouwers die wij mensen zijn, over kloven die overbrugd moeten worden. Over bruggen die gebouwd werden om ter verbinden, die vernietigd werden om te isoleren. Geen vreemde, noch overbodige gedachten, gezien de tijd waarin wij nu leven, de steeds groeiende tegenstellingen, het onvermogen om naar elkaar te luisteren. De onmacht om bruggen te bouwen daar de kloof tussen mensen, tussen werelden, zo gapend groot is. Meer daarover in volgende Witty Stadsverhalen.
Dit keer bleef er een ander beeld hangen.
Er is een brug, die slechts geschikt is voor éénrichtingverkeer.
Een brug zonder terugkeer.
Ik moest denken aan mijn serie 'Across The Bridge', een serie tekeningen (voor wie het nog niet wist: ik ben ook kunstenaar/illustrator) die ik een tweetal jaar terug maakte na het verlies van mijn dierbare poezenmaatje. Het was de derde in een serie behoorlijk rake klappen. Het verlies van mijn knotsknettergekke maar o zo geliefde kater Knar kwam rauw bovenop het verlies van een goede vriend en viel samen met de aangekondigde verkoop van mijn woning.
Three strikes, you're out. Knock-out.
Zo voelde het toen; en zo voelt het soms nog steeds.
Daarom, bij dit beeld, nog een ander beeld. Eentje van eigen makelijk. Uit mijn Witty Art Serie 'Across The Bridge'. Opgedragen aan iedereen die een dierbare, een geliefde, een familielid, een vriend, een goede kennis, een collega, een dierenmaatje, heeft moeten laten gaan.
Over De Brug.
November 2016
Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving.
