Het was de dag na Oud & Nieuw, de eerste dag van het nieuwe jaar. Temidden van vuurwerkafval en ander vuilnis, zat daar deze eenzame, door alles en iedereen verlaten vondeling. Het besmeurde gezichtje, de vervuilde kleding deden vermoeden dat zij (of hij, maar voor mij voelde het als een ''zij'') er al een poosje zat.
Toch vond ik het geen treurig stemmend beeld. Uit de houding, fier rechtop zittend, de blik op de toekomst gericht, sprak iets van veerkracht, van onverzettelijkheid. Getroffen door het lot, ja, maar niet gebogen en niet geknakt. Getekend, wellicht, maar niet getekend. Gewond, maar niet dodelijk.
Even toe aan een pauze onderweg, van 'rock bottom' naar ''er weer bovenop''. Een lange, niet makkelijke weg en vol omwegen en valkuilen, maar ze zou het gaan volbrengen.
Ik wilde haar niet storen in haar rust en liep door, op een of andere merkwaardig prettig aanvoelende manier gesterkt in mijn eigen zijn en mijn eigen doelen.
Een paar dagen later passeerde ik weer het stukje singel.
Ze zat er niet meer. Ook zij was weer haar eigen weg gegaan.
Wie weet, komen zij en ik elkaar ooit weer eens tegen.
Rotterdam, Februari 2017
Witty Stadsverhalen
Witty Stadsverhalen zijn mijn eigen, kleine, persoonlijke observaties van dat, wat mij opvalt en wat ik waarneem tijdens mijn vele rondjes door de straten van mijn stad - en, bij tijd en wijle, uitstapjes naar andere steden. Vastgelegd in woord en beeld. Een stukje tekst, soms uitgebreid, dan weer minder, begeleid door foto's of illustraties. De ene keer puur anekdotisch van aard, dan weer beschouwend en soms een tikkeltje maatschappijkritisch. Mijn hoogstpersoonlijke, Witty Blik op de omgeving waarin een groot deel van mijn leven zich afspeelt: het stadslandschap. Of, zo u wilt, de urbane samenleving in een grootstedelijke omgeving.
