Bij het durven omgooien van de koers van je bedrijf hoort, behalve focus, ook een stukje zelfreflectie, en, onvermijdelijk, ook enige introspectie. En zo, naast figuurlijk ook letterlijk dolend door mijn heden en verleden als ondernemer, kwam ik ineens mijn allereerste gepubliceerde illustraties tegen, gemaakt ergens op 16 en 17-jarige leeftijd. In opdracht van De Bedrijfsjournalist, het toenmalige vakblad van de Vereniging van Bedrijfsredacteuren. In tijden waarin niemand nog ooit gehoord had van intranet, digitale nieuwsbrieven, e-zines, laat staan van Yammer. En ook niet van Photoshop, want correctievloeistof en een stift waren voldoende.
Tijden, ook toen al, waarin het fenomeen ''management'' al voor de nodige cartooneske inspiratie zorgde: er is al die tijd in managementland kennelijk maar weinig veranderd!
Tijden, ook toen al, waarin het fenomeen ''management'' al voor de nodige cartooneske inspiratie zorgde: er is al die tijd in managementland kennelijk maar weinig veranderd!
Ik schreef er een uitgebreid stuk over op mijn Witty Art Blog, over de zoekende hand van mijn jonge ik, en de bevestiging dat mijn handschrift nu misschien wel gegroeid is, zich ontwikkeld heeft, een eigen identiteit gevonden heeft - maar niet wezenlijk veranderd is. Dan blijkt, na al die jaren, dat de cirkel eigenlijk rond is: het is niet voor niets dat ik onlangs de keuze gemaakt heb om, veel meer nog dan voorheen, mijn vaardigheden als kunstenaar, illustrator, visueel vormgever, kortom, als maker van beelden, onverdeeld in te zetten binnen mijn zakelijke dienstverlening. Binnen mijn nieuwe aanbod van advies en coaching, workshops en trainingen en ja, ook binnen mijn aanpak van projecten en organisatie van evenementen. Het motto daarbij is voortaan: 'Van (ver)Beeldkracht naar Daadkracht!'
Voor de aardigheid legde ik eerder deze week twee beelden specifiek naast elkaar. Mijn 17-jarige ik tekende een cartoon over een bijeenkomst van internationale bedrijfsjournalisten, waarbij de Belgische en Engelse collega's (''BeNe Officers) schitterden door afwezigheid (of juist door de ingewikkeldheid van hun aanwezigheid, daar wil ik even vanaf wezen, het hele verhaal herinner ik me echt niet meer). Hoe dan ook, mij trof de overeenkomst met onder meer het werk dat ik recentelijk maakte voor adviseur/trainer/spreker Jan-Peter Bogers en zijn boek 'Versimpelen'. Zo kon ik ineens een rechtstreekse, zij het niet loodrechte, lijn trekken van het werk van mijn jonge ik naar mijn werk nu.
Hier zet ik ze nog eventjes naast elkaar, links 'BeNe Officer' uit 1983, rechts 'Spruitjes!' uit 2014.
Het was een enorm krachtig moment van zelfreflectie en van bevestiging. Zo'n moment wat elk mens, elke ondernemer, wel eens nodig heeft als je het roer om gooit. Dat moment waarop je oudere ik tegen je jonge versie zegt: ''Hey, it's me, I'm back!'' en dat die jonge 'ik' dan doodleuk als antwoord geeft: ''Welcome back, stranger. I never left''.
