zondag 20 september 2015

On we go: leven en ondernemen als 21e eeuwste stadnomade


And on we go... 
Op vrijdag 21 augustus jl. postte ik dus mijn vorige blog en meteen één van de moeilijkste, zo niet de allermoeilijkste, die ik ooit geschreven heb. Onder de titel 'Een Nieuw Begin voor Miss Witty' durfde ik het dan eindelijk aan om open te schrijven over mijn huidige situatie. Over mijn door omstandigheden noodgedwongen bestaan als iemand tijdelijk zonder vaste woon of verblijfplaats. Over mijn leven als tijdelijke 21e eeuwse stadsnomade.

Of, zoals ik het in een spontane bui omschreef tegenover goede vrienden, over mijn leven als Dakloze Diva. Omdat je, hoe laag je ook zit, jezelf niet, nooit moet toestaan zo laag te zinken dat je al je gevoel voor humor kwijt raakt.

(Eigen)Waardeloos
Maar, geloof mij, toen ik het dan eindelijk al mijn moed bij elkaar verzameld had om het hele verhaal zo open en bloot op te schrijven, was er weinig diva-achtigs aan. Ik voelde me heel klein, nietig, mislukt en vooral totaal en helemaal waardeloos. Al schrijvend bekroop me weer dat gevoel van vernedering dat ik al die maanden had meegekregen van instanties, elke keer als ik probeerde contact te leggen om tot een oplossing te komen. De moedeloosheid en de machteloosheid die me bekropen elke keer als ik weer tegen een muur van onwil, onbegrip en vooral bureaucratie opliep. De boosheid, de woede, de frustratie, het verdriet.

Ik beleefde het opnieuw, alles, en allemaal tegelijk.

En toch heb ik - op een of andere manier - weten door te zetten. En toen het verhaal er eenmaal op stond, heb ik ook geen moment getwijfeld. Online er mee, en nu, nu meteen!

Wat een opluchting. Wat een overwinning. Voornamelijk op mezelf. En op dat gevoel van mislukking, van niets of niemand meer kunnen of mogen zijn.

Toen kwamen de reacties. Waar ik, in zekere zin, inmiddels gewend was aan de nodige voor- en dus ook oordelen, bleven die nu weg. De wijzende en beschuldigende vingers ook. In plaats daarvan louter positieve, opbouwende en hartverwarmende reacties. Van mensen die me een hart onder de riem wilden steken, mensen die met me wilden praten, me wilden helpen. Mensen die mijn verhaal wilden horen. En vroegen of ze het mochten delen. Omdat ze het belangrijk vonden dat er iemand was die dit verhaal wilde en durfde te vertellen.

Zoals de mensen van de Zorgvrijstaat West, op wiens Facebook pagina een link naar mijn blog plaatste. Zij deelden het, voorzien van een mooie en begripvolle toelichting:


Niet de enige
En, ontroerend en confronterend tegelijk: de reacties van mensen in soortgelijke situaties. Nog vele malen erger dan de mijne. Mensen die niet meer durven of kunnen vechten. Die niet meer vooruit kunnen. Die murw gebeukt zijn. Waar alle creativiteit en levenslust vermorzeld is door een economische en financieel systeem dat nu eenmaal gebaseerd is op schuld en boete.

Want, één van de redenen dat ik dit blog schreef, naast het feit dat ik zelf gewoon open over mijn situatie wilde zijn, ook naar mijn zakelijke(r) relaties toe, is dat ik niet de enige ben. Er zijn zoveel mensen in vergelijkbare situaties, of nog erger. Want hoeveel ik mag zijn kwijt geraakt, ik heb ook zo onnoemelijk veel gewonnen, de afgelopen anderhalve maand, nu ruim bijna twee maanden. Hulp van oude en  nieuwe vrienden, van totale onbekenden. Hulp, support, warmte, liefde zelfs. Zonder tegenprestatie. Zonder schuld. Zonder boete.

En daarover, en over mijn leven als Dakloze Diva, zal ik de komende tijd actief blijven bloggen. Op een zoveel mogelijk positieve manier, maar zonder de mindere of scherpe kanten te verbergen. Open. Transparant. Hoe blijf je overeind in zo'n situatie? Hoe blijf je ondernemen? Hoe houd je jezelf scherp en open, hoe voorkom je dat je zo leeg- en doodbloedt dat je opgeeft, dat je verbittert en verzuurt? 

On the move!
Volgende week verhuis ik alweer naar mijn vierde logeeradres in anderhalve maand tijd. Daar kan ik in ieder geval de komende 2,5 maanden in relatieve rust verblijven en die tijd benutten om een aantal plannen in werking te zetten die tot doel hebben om een iets meer permanente woon- en werkplek te realiseren.

Want, zoals ik ook mijn vorige blog besloot, ik bedenk, ontwikkel en initieer nog steeds Witty Projects; of werk actief mee om de projecten van anderen te helpen realiseren. En ik maak nog steeds volop Witty Art. Want zolang ik dat blijf doen, zolang ik blijf ondernemen, blijf creëren, dan sta ik niet stil, maar kom ik vooruit. Al is het soms met kleine stapjes, ze zijn evengoed (eigen)waardevol.