vrijdag 21 augustus 2015

Een nieuw begin voor Miss Witty!


''Nieuw beginnen na gedwongen verkoop''. 

Nu moest ik zelf een paar keer slikken toen ik het zag staan. Maar ik had zelf met dit interview ingestemd. En nog enthousiast ook. Misschien iets té enthousiast, als ik heel eerlijk ben. Maar goed. Het was gedaan. En gepubliceerd. En eerlijk is eerlijk, als er iemand was tegen wie ik dit verhaal op deze manier, open en eerlijk, in alle vertrouwen kon vertellen was het wel mijn gewaardeerde collega-schrijver èn goede kennis Ellen Mannens.

Daar stond ik dus met mijn smoelwerk in Metro Rotterdam. Ik en mijn verhaal. Over hoe ik me genoodzaakt zag om mijn huis te laten verkopen. Met de nadruk op ''laten verkopen'', want, zoals de kop al overduidelijk aangeeft, het was geen vrijwillige keuze. Het was het eindpunt van een langdurig en pijnlijk traject waarin ik tegen de klippen op gewerkt heb om mijn huis, mijn thuis van de afgelopen zeven jaar, te kunnen behouden. Uiteindelijk was ook van een 'thuis' geen sprake meer, maar van een molensteen om mijn nek. Dead weight.

Wat er aan voorafging?
Een vrees ik voor heel veel mensen bekend verhaal. Toen ik mijn huis kocht, zo'n zeven jaar terug, was het 2008. Na een stukgelopen relatie, toen ook al overnieuw begonnen. Trots dat ik was. Een mooi, ruim appartement in hartje Rotterdam, van alle gemakken voorzien. En ik kon het prima bekostigen van mijn toenmalige inkomen. Per saldo was het nog een koopje ook.

Het vervolg laat zich raden. Een gevalletje: crash, boom, bang! Naarmate de gevolgen van de financiele crisis zich lieten gelden, ging mijn toenmalige inkomen flink omlaag. Correctie: het donderde naar beneden. Net zoals dat van veel collega ZZP'ers en kleine ondernemers.

Op zich ging het nog niet eens zó slecht. Ik was ondernemend genoeg om opdrachten en klanten binnen te halen, er waren genoeg mensen die geinteresseerde partijen naar mij doorverwezen. En samen met de verkoop van Witty Art (waarmee ik vanaf medio 2011 weer naar buiten begon te treden) harkte ik een redelijke omzet en dus een redelijk inkomen bij elkaar. 

Alleen, dat huis. Al het geld wat ik verdiende, ging in dat zwarte gat. Tot het moment dat zelfs dat niet meer lukte. Toen realiseerde ik me wat ik eigenlijk nooit echt had willen weten: een eigen huis is een illusie. Het is gekocht met van de bank geleend geld, ergo, het is en blijft van de bank tot de lening is afbetaald.

Het proces
Het proces dat tot de uiteindelijke verkoop heeft geleid, was, zoals ik hierboven al aangaf, langdurig en pijnlijk. En bovenal confronterend en op sommige momenten ronduit vernederend. Het woord 'proces' gebruik ik ook in de dubbele betekenis er van, omdat het gepaard ging met oordelen en beoordeeld worden. Door mensen die mij totaal niet kenden, noch mijn persoonlijke situatie. Maar die wel over mijn leven wikten, wogen en beschikten.

Omdat een en ander nog niet definitief is afgerond kan en wil ik daar nu nog niet teveel op ingaan maar het is wel iets waarmee ik, uiteindelijk, op een of andere manier, iets mee wil doen. Sterker nog, ik voel dat ik er iets mee móet doen. 

De afgelopen anderhalf, twee jaar heb ik zelf van nabij meegemaakt hoe makkelijk mensen kunnen vastlopen in rigide, inflexibele systemen. Mensen, die zich, vanwege uiteenlopende omstandigheden, vaak toch al in kwetsbare posities bevinden. Mensen die al heel lang vechten om te overleven maar dat op een gegeven moment niet meer kunnen. Niet omdat ze niet meer willen maar puur omdat het hen ontbreekt aan energie, aan vechtlust, aan motivatie, aan overzicht. Omdat, simpel gezegd, de rek er totaal en helemaal uit is.

Hitting rock bottom. Lager dan op de bodem van de afgrond kun je niet zakken, zeg je dan tegen jezelf. Vanaf daar kun je alleen maar omhoog. The only way is up, toch? .. Tenzij je ontdekt dat je tot je middel bent weggezakt in drijfzand. Zie dan daar maar eens uit te komen.



Tijdelijk dakloos
Want, mijn huis is dus nu weliswaar verkocht. Vrijheid, blijheid, zou je dan zeggen. Nou, nee. Want ik ben nu dus officieel dakloos. Ongeluk komt namelijk zelden alleen, maar neemt graag zijn goede vriend Tegenslag mee. Zo heb ik ook al een tijdje een innige en ingewikkelde driehoeksverhouding met Meneer Kafka en Mevrouw Murphy. Ik heb het al ettelijke keren uitgemaakt, maar ze zijn nogal vasthoudend.

Parallel aan, en versterkt door het hele proces rondom de gedwongen verkoop van mijn huis, speelt namelijk ook nog een bureaucratisch horrorverhaal waardoor ik momenteel een tijdelijk bestaan leid als 21e eeuwste stadsnomade. Want waar ik voor Metro Rotterdam oorspronkelijk geinterviewd werd over het testen van het vernieuwde Woonnet Rijnmond, kán ik momenteel helemaal niet reageren op welk huurhuis dan ook, omdat ik voor nu even niet over de benodigde papieren beschik. En wie niet over ''benodigde papieren'' beschikt, valt dan al snel tussen wal en schip. Regels zijn er vooral om niet van af te wijken, maar om het systeem draaiende te houden, zo blijkt maar weer.

Hoe dan ook, mijn leven is momenteel dat van een tijdelijk dakloos persoon. Mijn persoonlijke spullen, mijn kunst en bezittingen verdeeld over maar liefst vier verschillende adressen. Mijn dagelijks bestaan gereduceerd tot een paar koffers. Momenteel verblijvend op een tijdelijk (en zeer warm, welkom en gastvrij) logeeradres, binnenkort verkassend naar huizen van vrienden die voor korte of langere tijd in het buitenland verblijven. In de tussentijd zoek ik natuurlijk actief naar meer (semi)permanente woonruimte, zoals diverse mogelijkheden op het gebied van anti-kraak of leegstandsbeheer.

Gemengde gevoelens
Het gevoel dat ik er bij heb is zowel dat van avontuur als van weemoed. Ik vind het spannend en beangstigend tegelijk. Het gevoel van ontworteling en ontheemd zijn is mij van nature niet vreemd, maar nu is het wel heel letterlijk.

Bevrijd van de ballast van een onbetaalbaar huis, rouw ik ook om wat ooit een thuis was. Waar ik gelukkig was, waar ik heb liefgehad, waar ik gedroomd heb. Van waaruit ik allerlei leuke, mooie projecten bedacht en coordineerde. Waar ik weer Witty Art heb kunnen maken, voor het eerst in jaren, waar zoveel Witty Art ontstaan is. Waar twee onvergetelijke prachtkaters oud zijn geworden en in mijn armen zijn overleden. Waar ik zoveel fijne, mooie, momenten heb beleefd: etentjes, feestjes, inspirerende gesprekken, mooie ontmoetingen.

Tegelijkertijd voel ik de opwinding van het nieuwe, het onbekende. Er is ruimte voor nieuwe creatieve projecten, voor nieuwe zakelijke initiatieven, al zijn de omstandigheden misschien niet optimaal. Aan de andere kant: toen ik dacht dat ze dat wel waren, ging het juist zo ontzettend mis.

There is never such a thing as a right moment, it's a matter of right timing. 
And Life, sometimes, a lot of times, has pretty much it's own timing. 
Even if it's your own.  
(yep, da's een originele Miss Witty quote) 

Dus ja: mijn toekomst is onzeker. Maar er liggen zoveel wegen voor me open naar nieuwe mogelijkheden, kansen, voor Witty Projects en Witty Art. En hoe moeilijk het ook nog gaat zijn, hoe ontzettend confronterend en hoeveel tegenslagen en uitdagingen ik ongetwijfeld nog ga tegenkomen, ik zal ze niet uit de weg gaan. Ik zal niet vluchten. Maar vechten en opnieuw beginnen. Al zal ik nog een keer of wat genadeloos en keihard op mijn smoel gaan. Maar ik ga het proberen. 

I think I am worth the try.


Wordt, kortom, vervolgd. .. in de tussentijd werk ik gestaag door aan nieuwe projecten, zoals het vervolg van de succesvolle Dogparade 010 en voor de Alliantie West-Kruiskade en zo nog wat meer. 

Want hey, ik ben en blijf Miss Witty. En zelfs een Miss Witty on the Move blijft gewoon doorgaan met ondernemen

En het zorgt ook voor volop inspiratie voor Witty Art. Want om dit alles enigszins te kunnen verwerken, ben ik (daartoe aangezet door een voor mij speciaal iemand) begonnen met een Witty Art Book: ''My Life In Limbo''. Een soort Witty Diary in woord en beeld. Klik hier om er meer over te lezen; en vooral te zien!